Aż do śmierci…?

Obserwując to, co dzieje się wokół mnie, to, o czym mówią media, to, jak żyją moi przyjaciele i znajomi, zauważam, jak bardzo zdewaluowało się pojęcie małżeństwa. Jak bardzo to, co ma trwać zgodnie z przysięgą „aż do śmierci”, staje się po prostu zwykłym kontraktem. Ba! Przecież istnieje pojęcie kontraktu małżeńskiego – partnerzy mają wręcz prawny obowiązek wypełniania pewnych wcześniej ustalonych rzeczy. Jeśli zaś tego nie robią, stać się to może podstawą do rozwiązania małżeństwa.

To, co było przymierzem popartym przysięgą, stało się zwykłą umową. Nie „aż do śmierci”, a „jeśli ty mi to i ja tobie”. Ludzie, wchodząc w małżeństwo nie pozostawiają za sobą swojej niezależności. Wnoszą ją ze sobą, budując w małżeństwie swoje indywidualne twierdze, których zaciekle bronią, gdy pojawiają się problemy. Jak wiele znasz małżeństw, które tak właśnie wyglądają? Jak dwa warowne miasta znajdujące się na tej samej wyspie, lecz zwrócone przeciw sobie?

W takiej sytuacji, gdy pojawia się problem, ci ludzie nie walczą o wyspę, nie walczą o małżeństwo. Walczą o siebie. Niezależność i błędne pojmowanie tego, czym jest małżeństwo, sprawia, że stają się wrogami, a trudna sytuacja w końcu ich przerasta.
Jeśli jednak wchodząc w małżeństwo zostawiasz niezależność za sobą, godzisz się na to, że od teraz nie żyjesz już w pojedynkę, a z kimś, masz szansę zbudować wspólne miasto, którego wspólnie będziecie bronić.

Wielu z moich przyjaciół ma bardzo smutne związki. Obserwuję, jak walczą ze sobą nawzajem, próbując postawić na swoim, próbując wykrzyczeć swoje racje, a przy tym stają w zupełnej opozycji do siebie nawzajem. Widzę, jak nierozwiązane sytuacje z przeszłości niszczą wielką miłość, jak nieodpowiedzialne decyzje powodują, że upada zaufanie, słucham o tym, jak małżonek wcale nie jest priorytetem, a jakimś dodatkiem do życia jedynie… Często już mam dość. I pytam bliskich, czy istnieją gdzieś wokół normalne małżeństwa. Bo jak to możliwe, że ludzie, którzy przecież pasowali do siebie idealnie, dzień po dniu stają się wobec siebie coraz bardziej obcy?

Związałam swój los z moim mężem. Na dobre i na złe. Nie wiem, jakie złe pojawi się w naszym życiu. Ale podjęłam decyzję o związku małżeńskim z nim świadomie. Nie na zasadzie kontraktu, ale przymierza. Moje błędne decyzje nie zwalniają go od tego, co mi przysiągł, a jego złe postępowanie nie zwalnia mnie z tego przymierza. Wzięliśmy odpowiedzialność. Nie chcę nigdy uciekać przed tą odpowiedzialnością.